In de meeste gevallen help je mensen niet door keuzes voor hen te maken, door besluiten voor hen te nemen. Je respecteert het eigene van de ander niet als je dat doet. De meeste mensen zijn op hun best als je hun autonomie respecteert. In de autonomie van iemand zit ook de persoonlijke waardigheid en de eigenwaarde. Hou je afzijdig tot de ander je om hulp vraagt. Zie je dat iemand worstelt, denk je dat de ander het alleen niet (goed) afkan, vraag dan met de nodige bescheidenheid of je de ander kunt helpen. Is dat volgens de ander niet nodig, vertrouw er dan op dat de ander de wijsheid en intuïtie heeft om zijn/haar leven op zijn/haar manier te leiden. Pak iemands kracht niet af. Zie je signalen dat het niet goed gaat met de ander, ondanks dat de ander beweert het zelf echt wel af te kunnen of aan te kunnen, bespreek dat dan. Vat de moed op en geef aan wat je constateert en waar je je zorgen over maakt. Deel dat en wacht af wat de reactie is. Ontkent iemand wat je hebt waargenomen, accepteer dat, de ander is dan blijkbaar een andere mening toegedaan of ervaart zaken anders dan jij. Geeft de ander aan dat het klopt wat je hebt ervaren, vraag dan of je iets kunt betekenen en zo ja wat je kunt doen? Vul niet te snel in dat je kunt en moet helpen en wat dat dan betekent. Ga er altijd van uit dat de ander kracht heeft, ook al ziet die er anders uit dan jij veronderstelt en respecteer die kracht. Het is aan de ander om aan te geven of die hulp nodig heeft en hoe die eruit zou moeten zien. Als de ander iets van je vraagt waarvan jij niet gelooft dat het daadwerkelijk hem/haar verder helpt, dan ben je natuurlijk een vrij mens om die hulp niet te geven. Geef alleen die ondersteuning waar je zelf ook achter kunt staan en die je logisch voorkomt.
