Heb je de neiging om de je-vorm te gebruiken als je over jezelf spreekt? Dit is een aparte gewoonte die je kunt zien als een ontsnappingsmogelijkheid om het niet echt over jezelf te hebben. In feite wil je niet zichtbaar, niet aanspreekbaar zijn. Je durft blijkbaar geen verantwoordelijkheid te nemen voor wie je bent en wat je zegt. Je legt datgene wat je voelt, denkt, vindt bij een ander neer (‘je’). Je doet alsof een/de ander net zo zou denken en doen als je zelf. Het lastige is ook dat de ander kan denken dat je het over hem/haar hebt, terwijl je het in feite over jezelf hebt. Dit soort taalgebruik zegt veel over jezelf. Als je de neiging hebt om in de je-vorm over jezelf te spreken, is het mogelijk dat je bang bent voor afwijzing. En angst voor afwijzing is vaak verbonden met een minder positief zelfbeeld. Misschien heb je niet eens door dat je niet vanuit de ik-vorm spreekt. Als de ander je erop wijst dat je niet vanuit de ik-vorm spreekt, is dit een belangrijk signaal. Het zal niet meevallen om ‘je’ te vervangen voor ‘ik’. Het lijkt het simpel vervangen van een woordje, maar er zit een hele wereld achter. Het is de moeite waard om te gaan oefenen met ‘ik’. Het maakt duidelijk waar je staat. En dat kan alleen maar helderheid en duidelijkheid geven.
