Als je met iemand meeleeft, op iemand betrokken bent, ligt het gevaar op de loer dat je bemoeizuchtig wordt en je ongewild en onbewust een obstakel wordt in het leven van de ander. De ander weet het beste wat goed is voor hem/haar, ook al ben jij van mening dat jij hem/haar zo goed kent en het dus daarom beter zou weten. Het is goed om mee te leven, maar de ander leidt zijn/haar eigen leven en is daar verantwoordelijk voor. Ook al neemt de ander volgens jou de verkeerde beslissingen, dat is aan hem/haar! Als directbetrokkene kun je de ander open (geen suggestieve!) vragen stellen om zo hem/haar na te laten denken. Dat is wat bij jouw verantwoordelijkheid hoort en wat dus binnen je mogelijkheden ligt. Je kunt de ander aanmoedigen nog eens goed naar het e.e.a. te kijken, maar als het niet landt en als je het gevoel hebt dat je voor dovemansoren spreekt, laat hem/haar dan. Trek je terug, maak geen gemene opmerkingen en ga ervan uit dat de ander allang weet hoe jij erover denkt. Daar hoef je geen woorden meer aan vuil te maken! De ander is verantwoordelijk voor zijn/haar leven en mag daarin eigen ’fouten’ maken. Misschien is je betrokkenheid en genegenheid zo groot dat je missers, fouten wilt voorkomen en alles doet om de ander leed te besparen. Hoe nobel dat ook is, het is een ‘mission impossible’. De ander zal zich afsluiten, omdat die jouw acties als ongewenste inmenging in plaats van hulp beschouwt. Je bent alleen verantwoordelijk voor de besluiten die je zelf neemt, de keuzes die je zelf maakt. Focus je daarop, dan heb je werk genoeg!
