Solidariteit houdt in dat je naast de ander wilt staan die in lastiger omstandigheden is. Je toont je verbondenheid met de ander en je voelt ook een ‘morele’ verantwoordelijkheid om de ander te ondersteunen in welke vorm dan ook. Dat naast de ander staan kan financieel zijn, het kan gaan om morele of psychische ondersteuning of je kunt praktische hulp bieden. Solidariteit is iets wat je van binnenuit zou moeten voelen. Gedwongen naast de ander staan zonder dat je daar zelf de waarde van ziet, zonder dat je daar het nut van ziet, werkt niet. Het is ook voor de ander met wie je gedwongen solidair zou moeten zijn onplezierig, misschien zelfs vernederend om met deze opgelegde verplichting opgezadeld te zijn. Het is menselijk dat je gevoelens van solidariteit worden geactiveerd als je door iets of iemand geraakt wordt. Als je het probleem van de ander ervaart, komt er een natuurlijke impuls bij je naar boven om naast de ander te staan. Toch zie je in onze samenleving dat de solidariteit onder druk staat. Een gebrek aan solidariteit is het pijnlijke gezicht van de harde kant van de mens. Als je niet solidair kunt zijn, vervul je een belangrijke functie als mens niet. Mensen lijken genoeg aan hun eigen ‘gedoe’ te hebben. Het individualisme heeft er mogelijk voor gezorgd dat we denken dat we eerst onze eigen zaakjes op orde moeten hebben voordat we een ander kunnen helpen. Daarnaast is er minder solidariteit als degene die ondersteuning nodig heeft geen gezicht heeft. Als je de ander kent, als je weet wie de ander is en waar die mee kampt, is er sneller bereidheid tot solidariteit. Je geeft minder makkelijk aan een anoniem iemand of een probleem wat je niet kent. Willen we de solidariteit in onze samenleving vergroten, dan is het ook belangrijk dat problemen worden gezien als behorend bij het menselijk leven en niet als persoonlijk, individueel falen. Willen we de natuurlijke solidariteit haar werk laten doen, dan zullen we zelf eerlijk moeten zijn over problemen en de behoefte aan ondersteuning. Alleen dan krijgt de ander de gelegenheid naast je te staan. Dat betekent geen mooi weer spelen, maar eerlijk zijn over wat er speelt, open zijn over je behoefte aan ondersteuning. Willen we een solidaire samenleving, dan zullen we ook een vervelende kant van onze westerse cultuur moeten afschudden: het idee dat je zwak bent als je de ander nodig hebt. Het zou het humanitaire karakter van onze samenleving goed doen als we het menselijke gebrek, onze kwetsbaarheid als de menselijke maat, als de norm gaan zien in plaats van de uitzondering.
