Soms kom je in situaties terecht waar veel hopeloosheid is, omdat mensen elkaar naar het leven staan. De ‘partijen’ geloven er zelf ook niet meer in en komen niet verder dan de ander de schuld te geven en de oplossing bij de ander neer te leggen. Als je geen ‘partij’ bent in zoiets, is het de uitdaging om dat ook niet te worden. Dat is lastig, want er zal een beroep op je worden gedaan om te kiezen. De kunst is om je niet tegen iets of iemand te keren of door verzet te plegen, maar te zoeken en te verwoorden wat de ander in deze situatie zelf kan doen. En te laten zien en voelen dat je erin gelooft dat er licht aan het einde van deze tunnel is. Dat men zelf in staat is om een positieve wending te bewerkstelligen. Als je betrokken bent/wordt bij een wespennest, kun jij dan uitdragen dat je gelooft in de kracht van de betrokken ‘partijen’ om boven zichzelf uit te stijgen en een oplossing teweeg te brengen? Juist jouw geloof dat men daartoe in staat is, is een kracht in zichzelf en kan van belangrijke waarde zijn. Je zult merken hoe lastig het is om de wederzijdse (vijands)beelden af te breken. Het is goed mogelijk dat beide ’partijen’ zich vasthouden aan ingesleten beelden over zichzelf, over de ander, over de situatie: het heeft geen zin om te praten, hij/zij luistert toch niet. Het is al zo vaak gebeurd, er verandert toch niets. Het kan zijn dat daar enige waarheid in zit. Het kan zijn dat er al veel pogingen – vanuit goede intenties – zijn geweest, zonder resultaat. En toch is er geen andere weg dan elke keer weer een nieuwe opening te zoeken. Dat is niet eenvoudig. Help de ’partijen’ om te laten zien dat elke stap die ze kunnen zetten, elke beweging die ze kunnen maken, hoe klein ook, van waarde is. Stimuleer hen om na te denken welke stap ze zelf kunnen zetten.