In allerlei liedjes wordt de liefde bejubeld. De ander wordt verheerlijkt en er wordt bezongen wat de geliefde betekent. Het lijkt erop dat in onze samenleving liefde het synoniem is voor het je plezierig (willen) voelen door de aandacht, inzet van de ander te krijgen. Misschien is de veronderstelling dat je met name liefde voelt als je liefde ontvangt. Dat het gaat om het krijgen van de ander. Het kan interessant zijn om daar een vraagteken bij te zetten. Misschien is het fenomeen liefde er niet op gericht om zelf beter in je vel te zitten. Liefde is erop gericht om de ander beter uit de verf te laten komen. Liefde is er op gericht om de ander aan te moedigen. Liefde is de ander ondersteunen om zijn/haar betere zelf te worden. Liefde is het beste zoeken voor de ander en daarbij te doen wat je te doen staat. Liefde is dat geven waar de ander rijker van wordt. Dat betekent dat je je afvraagt: waar wordt de ander beter van? Hoe kan ik de ander (nog meer) laten groeien? Dit betekent niet altijd zoetsappige acties. Het betekent soms ook dat je de ander confronteert. Dit kan door vragen te stellen en feedback te geven. Liefde gaat uiteindelijk om de intentie waarmee je doet wat je doet. Uiteindelijk is echte liefde niet op je zelf maar op de ander gericht. De ander in een conditie brengen dat hij/zij het beste van zichzelf kan laten zien. En het mooie is dat als dat je doel is, dat ook het meeste betekenisvol en vervullende voor jezelf is. De wereld om je heen en mogelijk ook je eigen ego zullen je iets anders willen laten geloven. Dat je eerst goed voor jezelf moet zijn, van jezelf moet houden en dat dat een stevige basis is om je tot een ander te verhouden. Natuurlijk kun je niet zonder zelfliefde, maar het is de vraag of je van zelfliefde alleen echt gelukkig wordt. Want je bent een relationeel wezen en wordt pas echt iemand in de relatie tot de ander. Geef en je zult zijn.