Je kent het wel: je bent met elkaar in gesprek en het gesprek loopt niet. Er is vaagheid, stroefheid, irritatie, je hebt het gevoel dat er over het verkeerde onderwerp wordt gesproken. Je merkt dat de ander ook goed zijn/haar best doet, maar dat levert niks op. Ondanks de inzet en welwillendheid van iedereen voel je dat er geen constructieve interactie is. Wat er normaal gesproken gebeurt, is dat je gaat herhalen wat je gezegd hebt, omdat je het gevoel hebt dat je niet duidelijk bent geweest. Het kan ook zijn dat je alles op alles zet om de ander beter te begrijpen. Je gaat vragen stellen, samenvatten etc. Ook die op zich goed bedoelde actie slaat niet aan. Het brengt je niet nader tot elkaar, de kloof blijft. Je voelt de moedeloosheid bij jou en je gesprekspartners stijgen. Er is dan maar een remedie en dat is dat je ‘er boven gaat hangen’! Dat wil zeggen dat je ‘ingrijpt’ en zegt wat je voelt en ziet. Je voelt dat er onvrede is. Je ziet dat iedereen zijn/haar stinkende best doet, maar dat dat niet tot een beter begrip leidt. Door deze ‘actie’ haal je de ander uit dat waar hij/zij mee bezig was en wat geen zoden aan de dijk zette. Als het goed is maakt iedereen door jouw actie ‘pas op de plaats’ en kun je de vraag voorleggen: wat is nu precies de kwestie? Waarover vind jij dat we het moeten hebben? Hoe kan het dat het gesprek niet lekker loopt? Je zult verbaasd zijn wat de antwoorden op deze vragen zijn! En die antwoorden dragen altijd ingrediënten in zich die ervoor zorgen dat het gesprek op een andere, meer afgestemde manier voortgezet kan worden. Het kan ook zijn dat je tot de conclusie komt dat de verwachtingen zo verschillend zijn dat je niet verder gaat met het agendapunt, maar doorgaat op de vraag met welke verwachtingen en intenties een ieder aan tafel zit. Ga niet door met overleggen als het niet lekker loopt, worstel niet door, maar zet het gesprek stil en stel de vraag wat de werkelijke kwestie is. Hierdoor lever je actief een bijdrage om de interactie weer te laten stromen.
