Als je niet vraagt wat je nodig hebt of wat je hebben wilt, is de kans klein dat je het ontvangt. Misschien ben je iemand die verwacht of hoopt dat de ander aanvoelt wat je wilt. Je verwacht misschien wel dat de ander – zonder dat je iets zegt of vraagt – intuïtief begrijpt wat je nodig hebt. En als die ander dat niet doet, ben je misschien zelfs teleurgesteld. Deze teleurstelling is in feite niet terecht, want de ander kan je gedachten niet lezen. De ander weet niet wat er in je leeft en wat je wilt. Daar zul je zelf helderheid over moeten verschaffen. En als je je wensen en verlangens uit door non-verbale signalen, kun je er ook niet zeker van zijn dat de ander die oppikt en ook nog eens goed interpreteert! Als je iets van de ander verwacht of verlangt, is het nodig om concreet en duidelijk te zijn! Wat wil je graag dat de ander doet en wanneer. Het is ook belangrijk dat de ander van je hoort waarom je het vraagt, wat erachter of eronder zit. Als je alleen een mededeling doet en je gaat ervan uit dat de ander dan voldoende informatie heeft om te weten wat jij wilt of nodig hebt, ben je naïef. Een mededeling is onvoldoende om de ander te informeren wat jij verwacht van hem of haar. Wil je dat de ander iets voor jou doet of laat, dan zul je een verzoek moeten doen. Als je het lastig vindt om de ander iets te vragen omdat je je dan afhankelijk voelt of omdat je bang bent dat de ander je verzoek niet wil inwilligen, loop je het risico dat je verzoek door de ander ervaren wordt als een eis. Als je iets van de ander eist, voelt de ander zich onder druk gesteld om te doen wat je vraagt. De ander voelt zich niet vrij omdat je door de manier waarop je de vraag poneert hem/haar het gevoel geeft dat als het ‘verzoek’ niet wordt ingewilligd, er (straf)maatregelen volgen of dat hij/zij schuldig is aan iets. Er zit dan voor diegene niets anders op dan rebelleren of onderwerpen. Rebelleren houdt in dat de ander openlijk of heimelijk weigert je te helpen. Onderwerpen houdt in dat de ander je zal laten voelen dat het een ‘moeten’ is en het niet van harte gaat. Datgene wat je vraagt gebeurt, maar in een onaangename sfeer. En beide ‘antwoorden’ zijn niet echt opbouwend voor een constructieve relatie. Een op zich normaal verzoek kan als een eis ervaren worden als je op het gevoel van de ander inspeelt, als je dreigt met sancties of andere nare gevolgen en als je een eisende toon aanslaat (‘jij moet…’). Natuurlijk kun je soms met dringende zaken te maken hebben, maar geef de ander ruimte, laat de ander vrij in zijn/haar antwoord. Alleen dan doe je een verzoek en wordt je verzoek geen eis. Je zult merken dat als je een echt verzoek doet, dus de ander iets vraagt zonder dat je hem/haar op voorhand veroordeelt als hij/ zij ‘nee’ zegt, de ander bereidwillig zal zijn om je als het even kan te helpen. De ander hoort je verzoek en voelt zich vrij en juist omdat hij/zij zich vrij voelt, ontstaat de bereidheid om daar waar mogelijk je te helpen. Als de ander niet kan doen wat je vraagt, zal die op zijn minst mee willen denken welke andere oplossingen er zijn.
