Iedere organisatie heeft een doel, een reden van bestaan. De meeste organisaties zijn erop gericht om herkenbare en concrete doelen te realiseren. Er zijn heel wat organisaties die op zich goede, waardevolle en nuttige dingen zouden kunnen doen, maar die door hun manier van organiseren contraproductief zijn. Het is goed mogelijk dat de organisatie niet loopt omdat de zgn. systeemwereld niet aansluit op de leefwereld. De leefwereld is het gewone leven met alle facetten die belangrijk zijn. In de leefwereld gaat het om zaken die door iedereen als essentieel worden ervaren. Om de herkenbare dingen die aansluiten bij menselijke vragen en behoeften. De meeste organisaties willen een bijdrage leveren aan die gewone herkenbare leefwereld. Maar targets, instructies, protocollen, regels en procedures etc. creëren een hele eigen (systeem)wereld die uit het oog verliest waar het feitelijk in de organisatie om zou moeten draaien. De systemen die dienstbaar zouden moeten zijn aan de doelen worden een wereld op zich. Een wereld die loskomt te staan van de alledaagse werkelijkheid. Een ingewikkelde, papieren werkelijkheid. De systeemwereld heeft de illusie omarmd dat alles maakbaar, beheersbaar en controleerbaar kan worden. En dat streven wordt nooit vervuld. Het is goed mogelijk dat de systeemwereld zo veel energie en aandacht vraagt, dat de doelen van de organisatie vergeten worden. De systeemwereld ‘verdrukt’ of overheerst alles en de behoeften van de leefwereld en de doelen van de organisatie komen in het gedrang. Waar dit gebeurt raken de klanten gefrustreerd en de medewerkers gedemotiveerd. De verbinding is verbroken. De passie verdwijnt, loyaliteit en plezier worden een zeldzaam fenomeen. In deze tijd van transitie en transformatie is het het moment om in iedere organisatie de gewetensvraag te stellen of de systeemwereld nog dienstbaar is aan de leefwereld. En of het tijdperk van dichttimmeren, vastzetten, inperken, voorschrijven niet losgelaten zou kunnen worden. Dat is eng, want er zou van alles mis kunnen gaan. Maar er gaat nu ook veel mis. Als je wilt dat de systeemwereld echt weer dienstbaar wordt aan de leefwereld (reële belevingswereld), dan is het tijd om terug naar de basis te gaan. Naar de bedoeling van de organisatie. En dan kom je uit bij het primaire proces van de organisatie, daar waar de bedoeling van de organisatie handen en voeten krijgt. De systeemwereld zou het primaire proces moeten ondersteunen, want dan wordt immers rechtstreeks dát ondersteund waar de organisatie voor opgericht is? De grote uitdaging is om de systeemwereld begrijpelijk en herkenbaar te laten worden voor alle betrokkenen. Alleen dan kan de verbroken verbinding worden hersteld en kunnen de betrokkenheid en de passie weer hun vrije loop vinden.