Als er grote rampen gebeuren die effecten hebben op de ander met wie je je kunt identificeren, kun je de schrik, de pijn, het leed ook voelen. Het is dan alsof je ook een beetje meemaakt wat het slachtoffer of de naasten daarvan meemaken. Het raakt je en je ervaart dat alles van het ene op het andere moment anders kan zijn. Het is daarom goed om je niet af te sluiten voor het leed, verdriet, de pijn van de ander. Door het te doorvoelen voel je ook dankbaarheid voor wat jezelf hebt. Dat wordt namelijk erg duidelijk. Als je zelf direct betrokkene bent bij een grote ramp en je verliest een naaste, dan word je of volledig overmand door emoties of je bevriest als het ware. Je gevoelsleven, je emotionele systeem is per definitie traag. Het reageert altijd slomer dan je zou willen. En dat betekent dat het de tijd neemt om ingrijpende, heftige gebeurtenissen te verwerken. En soms heeft je emotionele ‘lichaam’ daar je hele leven voor nodig. Sommige gebeurtenissen zijn zo ingrijpend, dat het voor je geest te zwaar is om waar te zijn. Het is als het ware te groot en te zwaar om te verwerken en het heeft veel tijd nodig om stap voor stap de werkelijkheid door te laten dringen en te doorvoelen. Verwerken kan pas na enige tijd, als de shock enigszins achter de rug is. Je zult de werkelijkheid onder ogen moeten zien en dat is een klus, omdat je geest de natuurlijke neiging heeft om iets wat ernstig of moeilijk is niet waar te laten zijn of iets minder ernstig te laten zijn. Je geest wil die zwaarte, die pijn, die last niet. En tegelijkertijd weet je geest hoe het werkelijk is en weet ie dat ie bezig is met misleiding. De pijn die je voelt zul je moeten ervaren in de volle hevigheid, want dan pas kun je rouwen en de pijn doorleven. Je vermindert de pijn niet door hem te verzachten, maar door te voelen hoe die echt is. Ingrijpende gebeurtenissen verwerken kan dus een langdurige kwestie zijn, waarbij de uitdaging is om de ware werkelijkheid en de pijn die daaraan vast zit zo snel mogelijk te zien en te voelen.
