Helemaal niet eenvoudig, wel noodzakelijk! Het is een hele kunst om op gezette tijden je mond dicht te houden terwijl van alles je te binnen schiet, terwijl je zulke ’wijze’ dingen zou kunnen zeggen. Het is niet altijd gepast iets te zeggen terwijl je wel genoeg te zeggen hebt. Als je denkt dat de ander je advies kan gebruiken, als je vindt dat jouw hulp onontbeerlijk is of als je handen jeuken omdat de ander iets niet kan terwijl je het zo kunt overnemen, dan is het oppassen geblazen. Op zo’n moment sta jij en niet de ander centraal. Het gaat dan om jouw behoefte in plaats van die van degene om wie het gaat. Het is dan echt de uitdaging om goed aan te voelen of het gepast is om iets te zeggen. Om de ander de ruimte te geven zelf achter zaken te komen, eigen oplossingen te vinden moet je weten wanneer je mag praten en wanneer het beter is stil te zijn. Als je de drang voelt advies te geven, de ander te verbeteren, de ander te laten zien wat je in huis hebt, controle uit te oefenen, dan verhinder je de ander om te groeien, om zich te ontwikkelen op zijn/haar eigen manier. Je vestigt de aandacht op jezelf en de ander geef je niet de aandacht die hij/zij verdient. Voel aan wanneer je moet zwijgen en de ander ’laat’ en wanneer je echt iets kunt betekenen voor de ander door je mond open te trekken. Dat laatste is meestal het geval als je je vanbinnen rustig voelt en er geen dringende behoefte is om je zelf te manifesteren. In dat laatste geval speelt je ego op en is het verstandiger om er het zwijgen toe te doen.
