Als je ruzie hebt over iets wat je echt aan het hart gaat, kun je het beste eruit stappen. Dit lijkt laf, maar je doet er verstandig aan. Als iets je diep raakt, stroomt je lijf vol met adrenaline. Je lijf bereidt zich voor op vluchten of vechten. Dit hele gedoe in je lichaam zorgt ervoor dat je normale denkvermogen wordt aangetast. Luisteren en denken wordt lastig. Het heeft dan geen zin om door te gaan met praten of discussiëren. Dan vraag je om problemen. Neem een time-out waarin je de zaken eens rustig op een rij zet. En dan is ook de vraag legitiem of je überhaupt het gesprek moet aangaan. Dat is zinnig als je vertrouwen hebt dat je met praten echt nader tot elkaar kunt komen. Praten heeft alleen zin als je voelt dat jezelf je emoties onder controle hebt en dat je bereid bent echt naar de ander te luisteren. En als je voelt dat de ander ook open zal zijn richting jou. Als dat niet zo is, vraag je dan af wat je eraan wint om het gesprek te heropenen. Anders is het een herhaling van zetten met een voor beiden ongunstige afloop.