Het kan zijn dat je een ander tegenkomt die zich als slachtoffer gedraagt. Deze ander voelt zich niet gezien, tekortgedaan, slecht bejegend etc. Hij/zij vraagt herhaaldelijk aandacht voor zijn/haar (pijnlijke) verhalen. Hij/zij vertelt keer op keer wat een ander hem/haar heeft aangedaan, doet zielig, klaagt, klaagt aan etc. Degene met het slachtoffergedrag isoleert zichzelf. In contact met een ‘slachtoffer’ heb je van nature de neiging om je zo snel mogelijk af te sluiten voor geklaag en gezeur. Of je gaat in discussie om het slachtoffer te overtuigen dat hij/zij anders (naar het verleden) moet kijken. Afsluiten of overtuigen, beide methodes zullen niet werken bij een slachtoffer. Deze voelt zich door je gedrag niet gezien. En niet begrepen. Degene die zich als slachtoffer gedraagt heeft (onbewust) een bedoeling met zijn/haar gedrag. Het slachtoffer wil door zijn/haar gedrag voor elkaar krijgen dat er geluisterd wordt, dat er begrip komt, dat er erkenning komt. Het vervelende is dat het slachtoffergedrag je niet zal stimuleren om het slachtoffer te geven wat hij/zij nodig heeft. Integendeel. Maar als je weet dat achter het meeste slachtoffergedrag het gevoel zit dat men niet gezien, begrepen wordt, dat er geen erkenning is voor het leed etc., kun je je afvragen waarom je aan het slachtoffer niet zou geven wat hij/zij behoeft. Wat weerhoudt je om te laten zien dat je luistert? Wat is erop tegen om te zeggen dat je begrijpt dat het niet niks is? Wat is er mis mee om erkenning te geven voor wat mis is gegaan? Of om schuld te bekennen als je zelf iets fout hebt gedaan richting het ‘ slachtoffer’? Het is goed mogelijk dat je het slachtoffergedrag mede in stand houdt, omdat je niet geeft wat het slachtoffer nodig heeft. En als jij gegeven hebt wat het slachtoffer nodig heeft, dan kun je die er ook op aanspreken als het slachtoffergedrag niet vermindert. Je hebt gedaan wat in je vermogen ligt en dan ben je ook ‘gerechtigd’ om het slachtoffer aan te spreken op zijn energieslurpende slachtoffergedrag.
