De ander spreekt je over iets aan. Je doet iets niet goed, je hebt de ander (onbewust) verkeerd bejegend etc. Je schrikt ervan, want je was je nergens van bewust. De felheid, de heftigheid waarmee de ander het aan de orde stelt, verbaast je. Je kunt wat de ander zegt niet echt ‘pakken’ en de emoties waarmee het wordt gezegd ervaar je als buitenproportioneel. Het brengt je van je stuk, omdat je niet echt begrijpt wat je (verkeerd) hebt gedaan. Het is goed mogelijk dat de ander de schuld externaliseert. Het gaat niet over datgene waar het over zou moeten gaan. Dat wil zeggen dat de ander slachtoffer speelt en iemand anders de schuld geeft voor wat hem/haar overkomt. Hij/zij ziet niet wat het eigen aandeel is. Hij/zij zoekt alle ’schuld’ buiten zichzelf. Hierdoor legt hij/zij de verantwoordelijkheid en de controle over zijn/haar leven buiten zichzelf.
Het is een fenomeen wat je bij jezelf ook zult herkennen. De oorzaak en de schuld van iets bij de ander leggen. Je geeft de politiek, de overheid, je werkgever, je ouders etc. de schuld van allerlei zaken waar je last van hebt. Zij zijn de oorzaak van je ongemak, van je problemen en jijzelf hebt daar geen enkele rol in. Jij hoeft geen verantwoordelijkheid te nemen, over je zelf na te denken of je eigen doen en laten te veranderen, want de oorzaak van je probleem ligt immers niet bij jou… Het ligt bij de hoge ’bazen’ die maar wat doen. Het kan zelfs zo zijn dat je de ander gaat aanklagen en dat je genoegdoening, compensatie wilt hebben. De ander was toch immers fout! Als je echt eerlijk kijkt, zul je in veel situaties moeten erkennen dat jezelf ook altijd een rol speelt in wat je overkomt, hoe klein die rol ook is. Als je bij een probleem snel de oorzaak of de fout bij een ander neerlegt, leid je ook de aandacht van jezelf af. Het is een aloude afleidingsmanoeuvre waarmee je in feite niet verder komt. Want je steekt je kop in het zand voor je eigen fouten en tekortkomingen en je maakt jezelf groter dan je bent, omdat je ontkent dat je zelf ook een aandeel hebt. En het is goed mogelijk dat je omgeving afstand van je neemt, omdat die als buitenstaander heel goed ziet dat je slachtofferschap niet (helemaal) terecht is omdat je ook ’dader’ bent. De buitenwereld ziet dat je (mede-)architect bent van je eigen problemen, van je ongeluk en onvrede. Ben je ontevreden over (delen van) je leven, dan zet je een belangrijke stap door te erkennen dat jij aan het stuur zit van je leven en dat je niets of niemand de schuld kunt geven van waar je nu staat. Hoe je leven er nu uitziet, is het eindresultaat van je eigen handel en wandel, van je eigen doen en (na)laten. Durf je de schuld van alles in eerste instantie bij jezelf te zoeken, dan weet je dat je de regie over je leven weer zelf in handen neemt. Je kijkt wat jouw aandeel was en wat je ervan kunt leren voor het vervolg. Het helpt daarbij heel goed dat je de situatie niet bekijkt vanuit je eigen gezichtsveld, maar vanuit het perspectief van de ander. En je zult merken dat je opgelucht wordt en energiek als je je eigen aandeel kunt herkennen. Want er is niets wat zoveel energie kost als de strijd aangaan en je slachtoffer voelen.
