Om hulp vragen, zeggen dat iets niet lukt, dat je het niet (meer) kunt, is in onze samenleving niet zo simpel. Hulp en steun accepteren is niet eenvoudig. In het verleden was het normaler om bij een ander aan te kloppen, om steun bij elkaar te zoeken. Nu ligt dat door onze behoefte aan autonomie, door de noodzaak van zelfredzaamheid een stuk moeilijker. Het lijkt de norm dat je jezelf moet kunnen redden, dat je voor jezelf zorgt. Dit draagt het risico in zich dat je te veel op je bordje krijgt en overbelast raakt. Alles zelf willen kunnen is risicovol. Het voelt kwetsbaar om te zeggen dat je hulp nodig hebt. Het voelt blijkbaar als zwak. Toch getuigt het van kracht en wijsheid om de assistentie van een ander in te roepen. Durf te vragen, maar bied wel een ontsnappingskans zodat de ander zonder gezichtsverlies ‘nee’ kan zeggen. Weet dat als de ander ‘nee’ zegt het meestal is omdat men gewoon te druk is en niet omdat men niet wil helpen. Weet dat helpen de ander niet alleen iets kost (tijd, energie), maar ook het een en ander oplevert: voldoening, zelfvertrouwen, zingeving. Onze behoefte aan onafhankelijkheid en zelfstandigheid zou wel eens nauw verbonden kunnen zijn met onze schroom om hulp te vragen!
