Je kunt worden opgeschrikt omdat er in het nieuws aandacht is voor verschrikkelijke acties die eenlingen (vaak mannen) in hun uppie hebben uitgevoerd. Denk aan het Koninginnedag-drama, het drama in Alphen aan de Rijn, het gebeuren in het NOS- journaal, etc. Schijnbaar uit het niets doen deze mannen de meest verschrikkelijke dingen, ogenschijnlijk zonder duidelijk motief. Hun omgeving is verbijsterd omdat zij de daders kennen als grijze muizen. Als je een slag dieper kijkt, zie je dat het om mannen gaat die eenzaam zijn en geen aansluiting, verbindingen hebben met anderen. Ze staan min of meer alleen in het leven en leiden een geïsoleerd bestaan. Het zijn stille, teruggetrokken eenlingen. Ze voelen zich niet gezien, gehoord en begrepen. Bekijk je hun levensverhaal, dan blijkt dat ze op hun manier pogingen hebben gedaan om contact te maken maar dat dat keer op keer mislukt is. Hun taal, hun manier van doen sluit niet aan op wat gangbaar of gebruikelijk is. Ze hunkeren naar menselijk contact, maar hebben door keer op keer afwijzing te ervaren afkeer gekregen van mensen. Deze ‘lone wolves’ kunnen zich moeilijk uiten en zijn door hun anders zijn uitgesloten en gepest. En door deze negatieve ervaringen hebben ze onvrede met hun leven. Stap voor stap ontwikkelen ze wrok. Die wrok kan zich vrij makkelijk ontwikkelen, omdat deze mannen geen omgeving hebben die hen kan corrigeren. Hun negatieve gedachten over zichzelf en over de ander worden niet bijgesteld door gebrek aan menselijk contact. Integendeel, ze ontwikkelen een zodanige afstand en afkeer van (bepaalde) mensen of instellingen dat ze op een gegeven ogenblik voelen dat zij niets meer te verliezen hebben. Het enige wat ze willen is een ‘breed podium’ voor hun pijn en frustraties. En langzamerhand groeien ze ernaartoe dat ze ‘klaar’ zijn om hun choquerende en ontwrichtende daad te doen. Ze willen gezien worden. En erkenning en genoegdoening ervaren voor hun eigen leed. Het ‘eigen schuld, dikke bult-effect’ . De gevolgen die hun daad heeft voor de ander doet hen niets (meer). Niet dat het mannen zijn zonder enig gevoel. Maar door alles wat er in de loop van de tijd gebeurd is, hebben ze geen (ver)binding (meer) met de samenleving. De haat is groter geworden dan hun liefde voor de ander. Ze hebben voor hun gevoel niets meer te verliezen. Want door het gebrek aan contact voelen ze zich niet meer echt mens. Het aantal ‘lone wolves’ kan nog weleens vele malen groter zijn dan we denken en willen. Er staan meer mensen (mannen) aan de zijlijn dan ons lief is. We kunnen vol verbijstering blijven kijken naar deze mensen en hun verschrikkelijke daden. Natuurlijk zijn hun daden verschrikkelijk, maar laten we ook de hand in eigen boezem steken. Wat doen wij om de ander die anders is en lastiger contact maakt te betrekken? Wat doen wij om de ander die een ‘rare manier’ van communiceren heeft zich welkom en geaccepteerd te laten voelen? Het gegeven dat mensen (mannen) zich kunnen ontwikkelen tot ‘gevoelloze misdadigers’ is een schaduwzijde van onze individualistische ‘glamour’=maatschappij die lijkt te gaan voor het perfecte plaatje. Zo’n maatschappij heeft weinig geduld en respect voor mensen die anders dan anderen zijn. Iedere verschrikkelijke, onbegrijpelijke daad van ‘lone wolves’ zou ons een spiegel moeten voorhouden.
