Het is heel gewoon dat je pijn lijdt in je leven. Je leeft in een wereld waarin je op allerlei manieren pijn lijdt. Dat je pijn lijdt in en aan het leven is niet te voorkomen. Je behoefte om pijnvrij te leven is groot. En er wordt je veel aangeboden om de pijn zo spoedig mogelijk weg te nemen of te verminderen. Pillen, drankjes, filmpjes, boeken, mantra’s, cursussen enz. De uitdaging is niet om pijn te voorkomen. Dat is een ‘mission impossible’. De uitdaging is om pijn niet te laten ‘ontaarden’ in lijden. Pijn ontstaat door een specifieke gebeurtenis. Als je jezelf afvraagt waarom de gebeurtenis heeft plaatsgevonden, druk je op de ‘play-knop’ van het lijdensproces. Want de waaromvraag stellen impliceert dat je bezig bent een oordeel te vormen over de situatie. En dan geef je betekenis aan de situatie. En dat zorgt ervoor dat de film als het ware opnieuw afgedraaid wordt. Je ervaart de pijn opnieuw. Het zoeken naar het waarom en het betekenis geven aan de situatie zorgt ervoor dat de pijn opnieuw en opnieuw wordt beleefd. Stoppen met je af te vragen waarom iets gebeurt (is), betekent dat je voorkomt dat je een oordeel vormt over de situatie. En dat voorkomt dat er een innerlijke lijdensweg op gang komt. De uitdaging is om niet in de rol van oordelaar terecht te komen, maar te kiezen voor de rol van waarnemer. De waaromvraag, hoe logisch en hoe menselijk ook, is een heilloze vraag. Deze vormt de bron van je lijdensproces. Je lijden wordt in belangrijke veroorzaakt door het oprakelen, opgraven van oude pijn. Je blijft gevangen in je oude pijn, waardoor je niet in het heden kunt zijn en niet kunt werken aan je toekomst. Als je keer op keer ruimte geeft aan je oude pijn, dan kan dat ontaarden in depressie en bitterheid. En dit heeft niet alleen gevolgen voor je geestelijke en mentale gesteldheid, maar ook effecten op je lichaam. Niks doen en maar laten gebeuren is dus geen optie.