Je kent ze misschien wel: mensen die deze zin gemakkelijk in hun mond nemen. Soms met een verwijtende, boze ondertoon. Het kan je behoorlijk raken, vooral als je in jouw beleving je stinkende best doet om goed te luisteren, te begrijpen wat er bedoeld wordt, je te verplaatsen in de ander en in te voelen. Je inzet wordt niet gezien, je intentie blijkbaar niet ervaren. Je voelt je misschien teleurgesteld, miskend, onmachtig, en mogelijk voel je boosheid opborrelen. Dat is volstrekt logisch, want je wordt op afstand gezet, gevoelsmatig ‘afgeserveerd’. Voordat je je door deze emoties laat meevoeren, is het je uitdaging om jezelf als het ware zo spoedig mogelijk na dit soort uitspraken uit de situatie te halen. De opmerking wordt gemaakt, je voelt je onaangenaam geraakt en per omgaande zou je je alarmsignaal ‘het opkomen van je emoties’ zeer serieus moeten nemen door je gevoelsmatig en mogelijk zelfs fysiek (wat stapjes naar achteren) terug te trekken. Nadat je je zo hebt afgestemd op de ander met niet het gewenste resultaat, is het tijd jezelf te beschermen tegen de ‘aanval’ van degene die je juist tegemoet wilde komen. Door afstand te creëren en tot jezelf te komen krijg je meer zicht op wat er feitelijk is gebeurd. Geef een korte reactie om het ‘gesprek’ af te ronden – jammer dat je dat zo voelt – en voorkom dat je gaat reageren, vragen gaat stellen en dus doorgaat om contact proberen te maken. Het heeft geen zin, het kost je te veel energie. Het enige wat zin heeft, is helder te krijgen waarom er gebeurt wat er gebeurt. Wat is de reden dat de ander je bruusk op afstand zet: kom je te dichtbij, wil je te veel, voel je de grenzen van de ander onvoldoende aan, dring je te veel aan, dram je te veel door? Zit je te veel in de eigen ruimte van de ander. Vragen om over na te denken. Het kan ook zijn dat je te veel aan de ketens van het slachtofferschap van de ander zit te rammelen. Je spiegelt hem/haar, je komt dichtbij, het is confronterend en de ander heeft geen zin om te veranderen. Of durft het niet. Of gelooft er niet meer in. Of een combinatie daarvan. En dan is de opmerking ‘je begrijpt mij niet’. of ‘jij weet toch niet hoe het is om …’ of ‘jij kunt toch niet voelen hoe ik mij voel’ een lekkere dooddoener om jou, maar ook zichzelf buitenspel te zetten. Jij wordt afgepoeierd en de ander trekt zich terug op zijn/haar eigen eiland. Probeer, als het kan met een oprecht en ‘onpartijdig’ iemand,op een rij te zetten wat je over je eigen houding en gedrag kunt zeggen en wat een volgende keer anders kan. Vraag je dan ook af of het verstandig is om weer het contact met de ander aan te gaan; of dat vruchtbaar is. Als helder is wat jouw aandeel in het geheel is, kun je nog op een rij zetten hoe de ander tot zijn uitspraken is gekomen. Wat bij hem of haar zou kunnen spelen. Voordat je dat doet, vraag je af of het zinnig en relevant is om te doen. Doe het, als je denkt dat dit jouw gevoel ten opzichte van de ander kan neutraliseren. Doe het, als je meent dat je de ander in ere kunt herstellen, recht kunt doen. Neem voor je zelf geen genoegen met de uitspraak ‘je begrijpt mij toch niet’. Het kan het einde zijn van de interactie met degene die dat gezegd heeft, maar laat het niet de enige afronding zijn voor je zelf. Want het is niet goed om iets onbevredigends en naars zo af te sluiten.
