Ken je dat? Je hebt de neiging om de ander niet meer aan te willen kijken. Als je de ander letterlijk en figuurlijk niet meer wilt zien, sluit je je hart voor de ander af. En dat heeft gevolgen. Als je de ander niet meer in de ogen kijkt, verdwijnt je inlevingsvermogen. En als dat verdwijnt, kun je geen verbinding meer maken met het wezen van de ander. Je maakt geen connectie met de gevoelens van de ander. Je kunt niet meer ervaren hoe het is om in de ander zijn/haar schoenen te staan. Je voelt niet aan wat de ander meemaakt. Dit alles is risicovol, want als empathie verdwijnt, komen waardeoordelen tevoorschijn. Als je iemand in de ogen kijkt, is het een stuk ingewikkelder om te oordelen, omdat je bewust contact zoekt. Is er contact en zie en voel je door goed te kijken, ook met je innerlijke ogen, het wezen van de ander, dan zul je merken dat je van nature geen behoefte hebt om de ander te veroordelen. Veroordelen vindt plaats als er doelbewust geen contact wordt gezocht. Oordelen, veroordelen is bijzonder makkelijk als er geen contact is met de ander. Dan kun je immers van alles in je hoofd halen. Als je de ander veroordeelt, heb je een finaal standpunt over de ander ingenomen. Je oordeelt op basis van je eigen uitgangspunten en grotendeels zijn dat niet geverifieerde aannames. Je uitgangspunten zijn je gevoelens, ervaringen, denkbeelden en waarden en normen, en die zijn altijd gebaseerd op je eigen perceptie. Je (ver)oordelen is altijd belastend en beklemmend voor de ander die daar het lijdend voorwerp van is. Als je de neiging hebt om een oordeel te vellen, zet dan alles op alles om oogcontact te maken en je zult merken dat de behoefte om te oordelen afneemt of zelfs verdwijnt!
