Word je in een werk- of privésituatie weleens  uitgedaagd om aan te geven wat voor wensen en verlangens je hebt?  Dat gebeurt bij voorbeeld als er op je werk een nieuwe medewerk(st)er of partner wordt gezocht. Je denkt erover na en voor je het weet, tover je een hele ‘lijst’ tevoorschijn van zaken die je wenst, van dingen die volgens jou super belangrijk zijn, van punten waaraan echt aandacht moet worden besteed! Niet alleen jij gaat ‘los’, maar ook anderen doen hun uiterste best om hun verlangens, eisen, aandachtspunten te uiten.
De wensen, verlangens, eisen bij elkaar opgeteld, zijn talloos.
De collega  die aan het ideale profiel voldoet, dat zo ontstaat,  moet wel bijna een heilige of een duizendpoot zijn.

Aangeven waar de wensen, behoeften en verlangens liggen is niet zo ingewikkeld. We noemen dat ook wel “de lijstjescultuur”. Het is een actie die je zonder veel verantwoordelijkheid gerust kunt uitvoeren. Iedereen wordt ook gevraagd deze actie uit te voeren. Zo ontstaat een  mooie, lange waslijst. Maar hoe reëel is die lijst? Denk je bij het opstellen ervan wel na over wie dat wensenlijstje moet waarmaken? Bestaat er wel iemand die aan de punten op het lijstje kan voldoen? Is er wel iemand die aan al die geprojecteerde wensen, verlangens en eisen tegemoet kan komen? Leggen we dan niet een te grote druk bij iemand neer?

Een onbeperkte lijst van dingen die wenselijk zijn, kan het zicht verduisteren op wat werkelijk belangrijk is. Waar het werkelijk om gaat wordt dan onzichtbaar. De lijst wordt zo lang, dat niet meer duidelijk is waar het werkelijk om gaat. De verlanglijstjes bestrijken allerlei terreinen en bevatten soms zelfs tegenstrijdige ‘eisen’ die onmogelijk te vervullen zijn, maar ze staan er wel op.

Er is de laatste tijd roep om “meer aandacht voor de menselijke maat”. Die komt ergens vandaan en kan onder meer betrekking hebben op de lijstjescultuur. Die roep betekent: met beide benen op de grond te staan en kijken naar wat echt redelijk is om te verlangen en te eisen van iets of iemand.

Het hoort bij de kindertijd om te dromen en niet realistische wensen te koesteren. Als je volwassen bent, is het verstandig om niet te blijven dromen – al kan dat voor even leuk en prettig zijn. Het is realistischer om zaken te wensen en te willen die door een normaal mens op een verantwoorde manier uit te voeren zijn.

Als je wilt dat iets wat je wenst werkelijkheid wordt en je bent bezig om een opdracht te formuleren, een profiel op te stellen, een ‘eisenpakket’ op tafel te leggen, stel dan jezelf de ‘gewetensvraag’: “is dit echt uit te voeren en te doen”? “Kan een mens met gewone capaciteiten en vaardigheden dit aan, of zadel ik de ander op met een niet uitvoerbare opdracht?”

Als je een ander opzadelt met een onmogelijke opdracht, kleven daar verschillende risico’s aan.:

  • Er gebeurt niet wat je voor ogen hebt.
  • Degene die de onmogelijke opdracht moet uitvoeren raakt overbelast en wordt ziek.
  • Er ontstaat een enorm conflict over wat wel en niet haalbaar en uitvoerbaar is.

Wees daarom volwassen en stel alleen ‘lijstjes’ op, die door een normaal mens uit te voeren zijn. Dan hou je de menselijke maat in het oog en ben je verantwoord bezig.