Als er iets aan de hand is met iets of iemand, is er in onze samenleving een enorme drang om z.s.m. de oorzaak te ontdekken. Het probleem krijgt een naam (etiket) en men gaat tot actie over. Vanzelfsprekend is het fijn om te weten wat de oorzaak van je last, je probleem is. Als je weet waar iets vandaan komt, kun je gericht een oplossing zoeken. Maar zou het niet zo kunnen zijn dat als je weet wat de oorzaak van het probleem of de klacht is. deze ook meteen voor je zelf als een legitimering functioneert? Je klacht krijgt een naam, deze bestaat en je hebt een verklaring waarom er is wat er is. Zeker als het om geestelijke, psychische oneffenheden gaat, kan een diagnose en de label die daaraan komt te hangen antwoord geven op de vraag: waarom doe ik wat ik doe? Maar mogelijk is diezelfde diagnose een obstakel om eerlijk en scherp naar je zelf te kijken. Een diagnose wordt snel ‘een hokje’ en als je er veel informatie over ontvangt, voelt het als ‘begrijpen’, maar het is echt de vraag dat als je weet hoe je ‘kwaal’ heet, je ook daadwerkelijk doorgrondt wat deze inhoudt. De naam van iets weten betekent nog niet het kennen, begrijpen van alle finesses van de diagnose. Het is handig om te weten wat er aan de hand is, maar hou oog voor de werkelijkheid, voor je eigen uniciteit. Vertrouw niet zomaar op een diagnose en alle verklaringen die daaruit voortkomen. Ze beïnvloeden je objectieve waarnemingsvermogen en voordat je het weet schrijf je te veel dingen toe aan je kwaal en leg je te veel zaken waar je zelf invloed op zou kunnen hebben buiten jezelf.
