Het is heel gewoon geworden dat je je zo laat leiden door allerlei beelden, dat het lastig is om die los te laten. Je hebt ideeën over groepen (mensen). Misschien zijn die ideeën gebaseerd op persoonlijke ervaringen, op verhalen van anderen, of op wat de media je verteld heeft. En je vormt zo je eigen beelden. En vanuit die beelden bouw je (voor)oordelen op over de ander, over een bevolkingsgroep, over een land, over een gebeurtenis etc. Die oordelen en vooroordelen gaan hun werk doen. Want die zorgen ervoor dat je op een bepaalde manier naar zaken kijkt en op een bepaalde manier reageert. Dit zijn onbewuste en razendsnelle processen in je hoofd. En voordat je het weet spreek je niet echt met de ander, maar spreek je tegen het beeld dat je van de ander hebt. Voor je het weet zie je niet hoe een land echt is, maar zie je wat je denkt te moeten zien. Wanneer je je door beelden laat leiden wordt je door de beelden als het ware opgesloten. Je ziet niet meer wat er feitelijk is. Je hebt geen ruimte voor andere interpretaties. Het lastige is dat hoe vaker je vanuit een voorgevormd beeld naar de ander, naar de situatie kijkt, hoe lastiger het is om daarvan los te komen. Je ziet niet wat er is, je ziet waarvan je uitgaat dat er is. Je stagneert je eigen ontwikkeling. Je kunt je immers pas ontwikkelen als je volledig blanco en open iets of iemand tegemoet treedt. Ben je in staat om fris en vrij en volledig open naar de ander, naar de situatie te kijken? En alle beelden die je hebt gevormd los te laten? Als je dit kunt wordt meteen je blik verruimd en dit is een enorm gevoel van vrijheid. Er komt ruimte vrij en het kan niet anders dan dat je meningen en oordelen zult moeten loslaten, omdat ze niet houdbaar blijken te zijn. Het interessante is dat als je zonder beelden kunt zien wat er is, je datgene wat er is direct beleeft en voelt dat je er een onderdeel van bent. Ben jij in staat om je beelden over allerlei zaken bewust los te laten, zodat je kunt zien wat er is?
